بينش و آشنايي در هر كار اولين شرط موفقيت است. براي رسيدن به تربيت موفق، شناسايي لازم است. مربي كه مي‌خواهد فردي را تربيت نمايد، علاوه بر آشنايي بر علوم تربيتي، بايد از تمام خصوصيات جسمي و روحي فرزند خود اگاهي داشته باشد، انسان موجودي پيچيده است، بنابراين شناسايي در امر تربيت او ضروري است. زمينه‌هاي رواني هر فردي بر اساس وراثت و محيط تربيتي او مختلف است، دو فرد را نمي‌توان پيدا كرد كه از نظر روحيات يكسان باشند. پس همانطور كه هر فردي داراي شخصيت رواني خاصي است، تربيت او نيز داراي راه و روش‌هاي خاص مي‌باشد.

شناسايي بر دو قسم است، كه نوع اول آن شناسايي سطحي است كه مربي رفتار ظاهري مترّبي را شناسايي مي‌كند و در نوع دوم شناسايي عميق است كه عبارت از پي بردن به علل رفتارهاي غير عادي كودك است. اين نوع شناسايي در امر تربيت ضرورت دارد. اگر مربي علت رفتار مترّبي را دريابد، درمان راحتتر و مناسب‌تري براي مسئله‌ي او مي‌يابد. لذا تربيت گروهي، بدون شناسايي فرد فرد آن همان است كه دكتري براي درمان بيماريهای گوناگون به يك نسخه اكتفا نمايد.

در درجه‌ي اول، بايد كودك شناخته شود و سپس استعدادهاي او پرورش يابد. والديني كه علاقه دارند كه تربيت مناسبي داشته باشند، بايد كودك خود را بشناسند، به استعدادهاي او پي ببرند، تمايلاتش را درك كند و احتياجاتش را در نظر بگيرند، جنبه‌هاي عاطفي و وضع خانوادگي او را مورد مطالعه قرار دهند و سپس به تربيت او اقدام نند. بسياري از پدران و مادران در هنگام مواجهه بامشكلات تربيتي فرزندان، به جاي ريشه يابي، به پند و اندرز يا تندي و خشونت مي‌پردازند.اين گروه، در مواردي علاوه بر اينكه دردي را درمان نمي‌كنند، بلكه در صورت آشنا نبودن با اصول تربيتي به بد اخلاقي فرزندان كمك مي‌كنند. شناسايي كودك نيابد در انحصار رو حيات و استعدادهاي كودك دور بزند، بلكه يك مربي خوب مي‌كوشد كه خصوصيات زماني را نيز در نظر بگيرد. بسياري از والدين بدون در نظر گرفتن خصوصيات زماني مي‌كوشند فرزندشان رفتاري همانند آنان داشته باشد، با اينكه كمترين آشنايي به خصوصيات اجتماعي و زماني مي‌توان پذيرفت كه ديگر در زمان حاضر نمي‌توان به روش‌هاي گذشته، فرزندان را تربيت كرد.

وجود تربيت‌هاي فردي ايجاب مي‌كند كه در مورد هر كس از روش متناسب با روحيه‌ي او استفاده شود و اگر روشي درباره‌ي فرد يا افرادي كارساز بود، آن را به همه‌، با خصوصياتي متفاوت، تعميم نداد و از برخوردهاي كليشه اي در تربيت پرهيز كرد. 

منابع مورد استفاده در کل تحقیق

1- نحوه ی رفتار والدین با فرزندان       (یدالله جهانگرد)

2- آشنایی با تعلیم و تربیت اسلامی   (مجید رشید پور)

      (با تاکید بر روشها)

3- رفتار والدین با فرزندان     (محمد علی سادات)

4- سه گفتار درباره ی راهنمایی و تربیت فرزندان (دکتر شکوه نوابی نژاد)

5- تعلیم و تربیت از دیدگاه امام  خمینی  (تبیان)

6- زمینه تربیت  (دکتر علی قائمی)

م.ک