اگر کودک تربیت دینی داشته باشد، برکاتش برای او و دیگران خواهد رسید. کودکی که با خدا آشناست، هیچ گاه احساس پوچی نمی‌کند و در هر جای زندگی خود تکیه‌گاه محکمی خواهد داشت وبا همین تکیه‌گاه، در برابر مشکلات استقامت می‌کند.

سن مناسب برای تربیت دینی:

بهترین زمان برای تربیت دینی کودک، دوران نو نهالی اوست، چرا که فطرت خدا جویی نو نهالان پاک است و این فطرت پاک، کار مربی را بسیار ساده می‌کند.

حضرت علی(ع) خطاب به فرزند بزرگوارش می‌فرماید:

« وَ أَجْمَعْتُ عَلَيْهِ مِنْ أَدَبِكَ . . . وَ أَنْتَ مُقْبِلُ الْعُمُرِ . . .  ذُو نِيَّةٍ سَلِيمَةٍ وَ نَفْسٍ صَافِيَةٍ.»

«و بر ادب آموختن تو همت گماشتم . . . در حالیکه کودک . . . و دارای نیتی سالم و نفسی پاک بودی.»

و در جای دیگر می‌فرماید:

« الْعِلْمُ مِنَ الصِّغَرِ كَالنَّقْشِ فِي الْحَجَرِ » «آموختن در کودکی، به سان نقش بر روی سنگ است.»

نخستین آموزش‌ها پس از تولد آغاز می‌شود. اذان و اقامه در گوش راست و چپ نوزاد، نخستین آموزه‌های دینی (توحید، امامت، نبوت، . . . ) را به کودک القا می‌کند، البته این آموزش مستقیم نیست، اما در ضمیر ناخودآگاه او تأثیر خواهد گذاشت.

آموزش مستقیم ارزش‌های دینی از 2 سالگی آغاز می‌شود، زیرا حس مذهبی در کودک از این سن آغاز می‌شود. در ابتدا و به مرور، صلوات بر محمد و آل محمد، لا اله الّا الله، حبّ نبی (صل الله علیه و آله) و حبّ اهل بیت(علیهم السلام)، تلاوت قرآن، آموزش خوبی و بدی، وضو، نماز، محرم، نا محرم و . . . را به کودک باید آموزش داد.

. . . ادامه دارد.